Wat niemand ziet

Mooi afval is niet lelijk

Afval gooien wij zo snel mogelijk weg, in de prullenbak of een vuilnisemmer. Maar voor Ros uit ‘Wat niemand ziet‘ is afval knutselmateriaal. Van papiertjes, flesjes, blikjes, doppen, pennen, elastiekjes en wat al niet meer maakt zij afvaltuintjes verspreid over de hele stad. Het zijn ware kunstwerkjes. Ze hoopt dat haar tuintjes ooit nog eens op de televisie te zien zijn. Zolang zijzelf maar niet gezien wordt, Ros wil het allerliefst onzichtbaar blijven.

‘Hé Ros!’ hoor ik ineens een meisjesstem roepen. (…) ‘Ik herkende je aan je rugzak,’ roept Bloem. Als vanzelf kijk ik naar mijn tas. Hij is rood en de gele strepen stralen feller dan de zon. Waardeloos, als je hebt besloten niet meer op te vallen. Ik moet hem zwart maken. Meteen vanavond.

Ros heet eigenlijk Roswitha, maar zo wil ze niet genoemd worden. De psycholoog noemt haar wel zo. Met hem moet ze praten omdat haar iets ergs is overkomen, haar pa en ma zijn dood. Ros denkt liever niet aan haar ouders, dat deed ze ook al niet toen ze nog leefden. Al haar vrije uurtjes besteedt ze in de stad, aan het onderhouden van haar afvaltuintjes. Zo hoeft ze niet aan thuis te denken, want daar is het namelijk niet zo leuk. Dan haar afvaltuintjes, die zijn wél leuk. Tuintjes waarin bloemen van snoeppapier schitteren in de zon en groene flesjes een voetbalwedstrijd spelen tegen rode blikjes. Op een dag ontdekt Ros diertjes in haar tuintjes, gemaakt van kastanjes en ijzerdraad. Iemand heeft haar tuintjes ontdekt!

Al gauw ontstaat er een bijzondere vriendschap tussen Ros en haar nieuwe vriend Floriaan. Ze praten met elkaar via woordendoosjes, waarin ze woorden verzamelen die bij hen passen. Ze laat hem zelfs de woordendoosjes van haar ouders zien. En die woorden zijn niet mis, Ros had ze dan ook niet voor niets begraven. Floriaan besluit haar te helpen en op datzelfde moment heeft ook Ros goed nieuws voor Floriaan, maar dan gaat het helemaal verkeerd…

‘Wat niemand ziet’ is het eerste boek van Martijn Niemeijer. Het is een ontroerend, mooi en spannend verhaal. Thuis is voor Ros niet de fijnste plek op aarde en daarom creëerde Niemeijer een alternatief voor haar door middel van afvaltuintjes. Zo krijgt het afval een fijne plek en Ros ook. Niemeijer bouwt het verhaal ook op een leuke manier op. Bij het lezen van de eerste zin kom je er al achter dat de ouders van Ros net zijn overleden. Je ziet door haar ogen wat ze heeft meegemaakt en leest hoe ze verslag geeft van de gebeurtenissen aan politieagente Fairouz. Zo ontrolt het verhaal zich en ontdek je beetje bij beetje wat er allemaal is gebeurd. Ga maar alvast op het puntje van je stoel zitten.