Tattoo papa

Een stoere papa en sterke verhalen

Op de kaft staat een meneer. Een oorring in zijn oor, appelblosjes op zijn wangen, een hippe ouderwetse snor en een bovenlijf vol tatoeages. Het boek lijkt op een gewoon prentenboek maar als je erin bladert zie je veel tekst staan. Grote dikgedrukte woorden en kleine lettertjes. Je ziet het in één klap: dit boek is anders dan anders!

In ‘Tattoo papa’ vertelt een jongen over zijn vader. Papa is ‘druk’ en vaak van huis. Dat is natuurlijk niet zo leuk. Gelukkig maakt papa dat helemaal goed als hij wel thuis is.

Papa heeft over zijn hele lijf tatoeages, behalve op zijn billen. Echt, ze zitten van top tot teen! Op zijn armen, schouders, rug, benen, buik, handen… Ik lieg niet: van zijn nek tot aan zijn voeten. Naar zijn tatoeages kijken is veel leuker dan een verhaaltje uit een boek lezen.

Papa heeft bij elke tatoeage een mooi verhaal. Ze zijn vaak heel erg gruwelijk en bloederig. Je vraagt je dan ook al snel af of het allemaal wel klopt. Zijn die verhalen van papa allemaal wel waar gebeurd? ‘PANG! De kogel kwam recht op ons af. Ik had nog steeds de speelkaart in mijn hand, liet de popcorn op de grond vallen en gooide me voor de dodelijke kogel. Ik ving hem in de lucht…’ Het lijkt erop dat papa heel goed is in het vertellen van sterke verhalen. Dat zijn verhalen die misschien waar zijn maar ook een beetje mooier gemaakt worden. Bloederige gevechten, heldendaden, ontmoetingen met vreemde dieren. Niets is papa te gek. Hij vertelt ook hoe hij mama heeft ontmoet en hoe ze al lang wisten dat ze een zoontje zouden krijgen. Daaruit blijkt hoeveel papa van zijn gezin houdt. Aan het eind van het boek ontdek je dat papa niet de enige is met het talent om sterke verhalen te vertellen.

De schrijver Daniel Nesquens komt uit Spanje. Hij heeft een lekker vlot verhaal geschreven. Het is spannend en ook wel een beetje vreemd. Het boek geeft veel ruimte om verder te fantaseren, na te denken en over te praten. De tekeningen zijn van Sergio Mora. Hij komt ook uit Spanje. De tatoeages die papa in het boek van hem heeft gekregen, zie je tegenwoordig niet zo veel meer. Het is een ouderwetse tatoeëerstijl. Vroeger waren er nog niet zo veel kleuren tatoeëerinkt. Sergio heeft alleen gebruik gemaakt van de kleuren die er toen waren. De illustraties in het boek zijn hierdoor niet zo kleurrijk als je tegenwoordig zou verwachten. Maar ze passen wel erg goed bij de sfeer van het verhaal. Dit alles maakt ‘Tattoo Papa’ geen zoetsappig prentenboek; het is een prachtig (voor)leesboek met mooie illustraties voor stoere, fantasierijke, kleine en grote mensen.