Stiefkind

Sneeuwwitje en de boze stiefmoeder

Voor de grap noemen Virginia en Margriet elkaar Sneeuwwitje en boze stiefmoeder. In werkelijkheid is Margriet juist een heel lieve stiefmoeder. Sinds haar zevende woont Virginia bij haar vader en Margriet, omdat haar moeder niet goed voor haar zorgt. ‘Stiefkind’ begint met een heftige scène tussen Virginia en Jill, haar moeder, waarin de afstand tussen hen voelbaar is. In de volgende hoofdstukken werkt Selma Noort stap voor stap naar die uitbarsting toe.

In een opwelling belt Virginia naar Jill, dat ze de hele herfstvakantie bij haar wil doorbrengen. Haar vader, stiefmoeder en halfbroertje gaan die week naar een bungalowpark. In de trein onderweg naar haar moeder is Virginia er getuige van hoe de conducteur wordt mishandeld:

In het halletje sloeg een jonge hooligan de conducteur met een ijzeren staaf tegen de muur. Toen de man naar beneden zakte, schopte hij hem in zijn buik en tegen zijn hoofd.
En nog eens.
En weer.

Stiekem filmt Virginia de mishandeling, voor de politie. Maar dan ontmoet ze bij haar moeder thuis haar moeders nieuwe vriend: Tonny. Een van de hooligans. Wat nu? Naar de politie gaan met het filmpje? Loyaal zijn aan haar moeder? Toch naar de politie? Of..? Dit loyaliteitsconflict maakt de band met haar moeder niet hechter. Door dit dilemma is ‘Stiefkind’ een spannend boek, zonder thrillerachtig te worden.

De vijftienjarige Virginia is volwassen aan het worden. Ze krijgt haar eerste kus, vormt zich een eigen mening over het leven van haar moeder en beseft hoe goed ze het heeft bij haar vader en Margriet. De keuzes die Virginia moet maken, en de bijbehorende gedachtes, beschrijft Selma Noort heel realistisch. Je kunt je goed voorstellen hoe moeilijk het is om te beslissen wat ze met het filmpje van de mishandeling moet doen. Minder geloofwaardig is Virginia’s idee dat haar vader en Margriet het maar wat fijn vinden om zonder haar op vakantie te gaan. Uit alles blijkt namelijk hoeveel ze van haar houden.

Er is een groot contrast tussen de thuissituatie bij haar vader en die bij haar moeder. Bij haar vader heeft ze een veilig en keurig thuis. Haar moeder daarentegen heeft nauwelijks verantwoordelijkheidsgevoel, ze drinkt en is weinig thuis. Bovendien kiest ze partij voor Tonny de hooligan boven haar dochter.

Selma Noort heeft een bijzondere schrijfstijl. Erg mooi, haast alsof ze voor volwassenen schrijft. Daardoor neemt ze jou als lezer serieus. Het verhaal wordt afgewisseld met flashbacks naar de tijd dat Virginia bij haar moeder, en later bij haar vader en stiefmoeder woont. Voor iemand die nooit leest is ‘Stiefkind’ misschien een béétje moeilijk, door de schrijfstijl en de wisselingen in de tijd. Maar houd je van lezen? Dan houd je ongetwijfeld ook van Virginia en haar ‘boze stiefmoeder’!