Carry Slee

Carry Slee werd op 1 juli 1949 in Amsterdam geboren. Ze kende niet echt een gelukkige jeugd. Haar moeder was geestesziek en eiste alle aandacht op, omdat ze veel zorg nodig had. Carry’s vader wist niet goed hoe hij met de situatie om moest gaan en maakte overal een grapje van. Toen Carry tien jaar was, gingen haar ouders scheiden, maar haar vader keerde weer terug, omdat haar moeder het allemaal niet aankon. Gelukkig kon Carry zich terugtrekken in haar fantasiewereld en vertelde ze verhaaltjes aan haar knuffeltjes. Op haar kamer had ze ook een heus bibliotheekje met boekjes die ze zelf gemaakt had. Haar knuffels kregen dan een leenpasje en mochten dan twee keer in de week een boekje uit haar bibliotheek lenen. Als ze de boeken weer terugbrachten, moesten ze vertellen waar het verhaal over ging. Zo verzon Carry het ene verhaal na het andere. Na de middelbare school ging ze naar de ‘Academie voor Expressie door Woord en Gebaar’ in Utrecht en werkte ze een aantal jaren als lerares Drama in het voortgezet onderwijs. Haar schrijverscarrière begon toen haar verhalen over Keetje Karnemelk, die ze altijd aan haar dochters vertelde, werden gepubliceerd in de Bobo. Toen Carry veertig was, debuteerde ze echt met ‘Rik en Roosje’.

Carry schrijft verhalen voor kleuters, tieners en volwassenen, maar het meest populair zijn wel de zogenaamde realistische 12+ boeken als ‘Spijt!’, ‘Radeloos’, ‘Paniek’ en ‘Kappen!’Deze verhalen zijn echt herkenbaar als Carry Slee-boeken. Ze kennen namelijk allemaal een zelfde opbouw: in elk boek staat het probleem, waarmee de hoofdpersoon zit, centraal en daarnaast is een tweede verhaallijn, vaak een verliefdheid, door het boek heen gevlochten. Het zijn vaak zware problemen, waarmee de hoofdpersonages te kampen hebben, zoals pesten, zelfmoord, drugs, zinloos geweld en racisme.

Zo pleegt Jochem in ‘Spijt!’ zelfmoord, omdat hij zo gepest werd. Toch brengt Carry dit probleem op een luchtige manier, zodat het niet te sentimenteel wordt. In makkelijke, toegankelijke taal neemt ze ons lezers mee in de wereld van David, door wiens ogen wij het verhaal van Jochem lezen. Niet alleen haar toegankelijke taalgebruik maken haar boeken zo populair, ook de spanning die in haar verhalen zit, zorgt ervoor dat je een boek van Carry in een keer uit wil lezen! Zo wil je in ‘Paniek’ gewoon weten hoe het afloopt met Sasja en die Felix. Carry’s boeken hebben altijd een positief einde, want de schrijfster vindt dat je altijd hoop moet geven in een boek.

Met haar 12+ boeken zegt Carry eigenlijk dat je niet voor je problemen moet weglopen, maar dat je die juist moet aanpakken, dat je er niet alleen mee moet blijven zitten en dat je er in ieder geval over moet proberen te praten. In ‘Afblijven’ wil Carry de lezers waarschuwen voor de gevolgen van drugs. In dat boek raakt Melissa verslaafd aan pillen en zie je haar van een spontane, vrolijke meid veranderen in een bang en alleen meisje. Dat boek is geïnspireerd op een verhaal van een juf van groep acht, die een meisje bij haar in de klas had, die totaal onschuldig aan de drugs raakte en haar vrienden en school verloor en ook nog eens het huis werd uitgezet.

Ondanks Carry’s populariteit en waardering van de lezers, krijgt ze ook kritiek van vooral literaire critici, die vinden dat haar taalgebruik te cliché is en haar verhaalopbouw te standaard. Gelukkig legt Carry dat commentaar naast zich neer en gaat ze door met boeken schrijven, die lezers aanspreken. Want lezen moet volgens de schrijfster op de eerste plaats vooral leuk zijn!