Mireille Geus

Wanneer een groot mens weer eens aan Mireille Geus vroeg wat ze wilde worden, kon ze nooit kiezen. Ze wilde óf schooljuf worden óf schrijfster. Nu ze volwassen is, hoeft ze niet meer te kiezen: ze is het allebei! Ze schrijft kinderboeken én ze is juf, want ze geeft les op de schrijversvakschool in Amsterdam. Mireille werd op 27 maart 1964 in onze hoofdstad geboren. Als kind las Mireille graag. Misschien werd ‘Wij, uit Bolderburen’ van Astrid Lindgren één van haar lievelingsboeken omdat ze zelf een stadskind was. ‘Dit boek vond ik zo leuk omdat de sfeer in het boek zo fijn is. De kinderen uit Bolderburen leven in een warme, gezellige en veilige wereld.’ 

Later kwam ze terug in die kinderboekenwereld. Want Mireille werd als docent van de schrijversvakschool gevraagd door uitgeverij Lemniscaat om een cursus schrijven te geven. Nu gebeurde dat wel vaker, maar deze cursus was bedoeld voor kinderboekenschrijvers. Die konden natuurlijk al schrijven, maar wilden leren hoe je ook eens heel anders kunt schrijven dan je gewend bent. Mireille vond dat geweldig leuk en toen begon het langzaamaan te kriebelen. Misschien, dacht ze, misschien kan ik dat ook wel…

En ze kan het, want op 3 oktober 2006 kreeg ze de Gouden Griffel voor haar boek ‘Big’! Op de avond van de prijsuitreiking waren alle Zilveren Griffel-winnaars bij elkaar gekomen om te horen wie van hen de Gouden Griffel zou krijgen. Mireille was heel mooi in het zilver gekleed. Dat past mooi op de foto, dacht ze, bij die Zilveren Griffel. Dat het zilver góud zou worden, had ze echt nooit verwacht.

Vlak na de Gouden Griffel heeft ze voor hetzelfde boek nog een Belgische prijs gewonnen: de Inclusieve Griffel. Dat is een prijs voor boeken, waarin iemand met een verstandelijke handicap gewoon een rol speelt, zonder dat er veel uitgelegd wordt. In ‘Big’ is dat Lizzy. Bij de prijsuitreiking in Antwerpen was Mireille nu niet meer de zilveren, maar de gouden mevrouw uit Nederland. Zó kostbaar dat ze door vier heuse bodyguards beschermd werd (echt waar!).

Mireille heeft een bos wilde krullen en een grote neus. Kinderen pestten haar vroeger wel eens. Want Geus rijmt zo lekker op neus. Eén van haar eerste boeken, ‘Gevlogen’, gaat ook over pesten. Reina moet van haar ouders naar zomerkamp, maar daar wordt ze vreselijk gepest. Om toch stoer te lijken, moet ze iets verzinnen, maar wat? En dan flapt ze er zomaar uit dat ze kan vliegen! En het gekke is, het is nog waar ook en zo sluit ze vriendschap met haar grootste pestkop. Over vriendschap gaan ook haar twee bekendste boeken ‘Virenzo en ik’ (waarvoor ze in 2005 de Vlag en Wimpelprijs kreeg) en ‘Big’. ‘Gewoon toeval, hoor,’ zegt Mireille. Wat geen toeval is, is dat Mireilles boeken knap in elkaar zitten. Wat wil je ook als je schrijfjuf bent? Dan denk je natuurlijk veel na over hoe een boek in elkaar zit. Maar dat heeft Mireille niet in de weg gezeten bij het schrijven. ‘Het is toch heel anders, als je iets maakt wat helemaal van jezelf is. Dan ben je niet meer zo objectief, niet meer zo kritisch op jezelf. Je bent dan heel blij met wat je geschreven hebt en dan heb je zélf weer iemand nodig, die goed kijkt of het allemaal wel goed is.’ 

Mireile houdt van boeken waar je een beetje over na moet denken. Bij het lezen van Mireilles boeken moet je er dus zelf maar achter komen hoe het zit. ‘Big’ bijvoorbeeld begint in een politiebureau, maar pas helemaal aan het eind van het boek ontdek je waarom. Ook in ‘Virenzo en ik’ heeft ze iets bijzonders gedaan met de manier waarop het verhaal verteld wordt. Haar zoon vond ‘Virenzo en ik’ wel heel mooi, maar toch niet superspannend. ‘Je volgende boek moet wel spannender hoor,’ vond hij. En zo is ‘Big’ ontstaan. Net als in ‘Virenzo en ik’ gebruikt Mireille niet veel woorden. Ze zoekt net zo lang totdat ze met weinig woorden precies het goede gevoel kan overbrengen. Dit maakt dat haar boeken lekker lezen, maar absoluut niet oppervlakkig zijn.

Mireille schrijft haar boeken in een fort. Dat is een vesting, een gebouw van militairen waarin ze veilig waren als de vijand er aan kwam. Het fort in de buurt van Haarlem, waar Mireilles werkkamer is, heeft heel dikke muren en hier kan ze rustig schrijven. Daar is ze schrijfster en thuis is ze gewoon Mireille, die ook nog getrouwd is en moeder van twee kinderen. Daar heeft ze haar eigen gezellige, stadse Bolderburen opgebouwd.