Zes seconden

Zes seconden uit je plaat gaan

Stel je voor. Je bent uitgenodigd voor een supergeheim feest op een supergeheime locatie. Iedereen draagt precies dezelfde kleren en heeft precies hetzelfde masker van een hazenkop op. Dan, om klokslag twaalf, verzamelen tien gasten zich in een vierkant. Ze spelen de Afrekening: een spel waarbij ieder om beurten geld in een pot gooit. Het bedrag loopt op. Honderd euro… zeshonderd euro… Opeens ligt er bijna duizend euro op de grond. Degene die het geld pakt, mogen de anderen in elkaar trappen. Zes seconden lang. Zes seconden uit je plaat gaan, en niemand die er ooit achter komt dat je aan het spel meedeed, of wie er eigenlijk in elkaar geslagen werd. Wat zijn zes seconden dan helemaal?

De zestienjarige Jasmijn en haar vriendinnen willen niets liever dan meedoen aan de Afrekening. Nou ja, Jasmijn wat minder graag, maar ze heeft er veel voor over om haar vriendschap met Jacky in stand te houden, die tegenwoordig meer oog heeft voor rijkeluismeisje Olivia en kersverse vriend Nick. En dus spreken de vriendinnen af om met z’n allen het vierkant in te stappen, want ‘je wilt toch weten hoe het is om iemand te sláán?’, aldus Jacky.

Maar het loopt anders. Wanneer de zes seconden zijn afgelopen, blijft één persoon doortrappen. Degene die voor het geld is gegaan, belandt met ernstige verwondingen in het ziekenhuis en blijkt ook nog eens een oude bekende van Jasmijn te zijn. Schuldgevoel knaagt aan haar (‘Ik heb niets gedaan om het tegen te houden’). Ze start een zoektocht naar de dader, geheel tegen de eerste regel van het Feest in, die simpel en duidelijk is: ‘Zwijg als het graf over het Feest’. Het duurt niet lang of ze valt ten prooi aan bedreigingen en publieke vernederingen.

Met de jeugdthrillers ‘Wraak’ en ‘Wat als…’ bewees Daniëlle Bakhuis al dat ze de spanning tot op de laatste bladzijde vast kan houden. Ook in ‘Zes seconden’ lukt haar dat zonder het verteltempo een moment te laten zakken. De Afrekening op zich is natuurlijk al bijzonder genoeg – gruwelijk, bizar en geweldig tegelijk. Net als de personages raak je vanzelf gefascineerd. (Leuk detail: inspiratie voor dit spel haalde ze uit de videoclip ‘Animals’ van Martin Garrix, waarin ook feestgangers met dierenmaskers te zien zijn.) Maar door de vele zijpaden die het verhaal inslaat, lijkt het ook of Bakhuis niet helemaal heeft kunnen kiezen welke kant ze ermee op wilde. Wil ze iets vertellen over vriendschap, zinloos geweld of toch over groepsdruk? De ontknoping van ‘Zes seconden’ laat een paar belangrijke vragen onbeantwoord. Wie zitten er bijvoorbeeld in de organisatie van het Feest, waarom nodigen die bepaalde mensen uit (en anderen niet) en hoe kunnen ze van alles op de hoogte zijn zonder hun identiteit te verraden? Het blijft daardoor allemaal wat vergezocht. Gelukkig verschijnt in de zomer van 2015 een vervolg waarin de schrijfster hopelijk met wat bevrijdende antwoorden komt!