Stukjes hemelblauwSue Durrant

Op zoek naar thuis

Anita zegt dat we ooit een moeder hadden, maar dat die niet meer voor ons kon zorgen. Dat zeggen mensen altijd tegen jeugdzorgkinderen. Eigenlijk betekent het helemaal niets. Het is net zoiets als zeggen dat het koud is buiten terwijl het dan kan stormen of regenen of sneeuwen of vriezen, maar omdat je geen raam hebt, kun je het zelf niet zien.

Zus en broer Ira (10) en Zac (9) wonen al hun hele leven in pleeggezinnen als ze door hun sociaal werkster naar kindertehuis Skilly worden overgeplaatst. Ira neemt jou als lezer mee naar hun leven in het weeshuis, waar het best wel fijn is door de mooie tuin, de andere kinderen en de lieve medewerkers die er alles aan doen om de kinderen gelukkig te maken. Maar natuurlijk willen Ira en Zac nog veel liever geadopteerd worden: ‘Telkens wanneer iemand ons níét wil, geeft dat een beetje op ons af.’

Ira en Zac weten niets van hun ouders. ‘Ik wou maar dat we wisten waarom onze moeder bij ons is weggegaan en wie ze was en waar ze is. Want niets weten betekent dat je alles wat je maar bedenken kunt gebeurd kan zijn,’ vertelt Ira. Het enige wat in hun herinneringenboek staat is een wazige foto van een kleine Ira en Zac met een zwarte hond. ‘Je neemt geen hond om voor kinderen te zorgen,’ zegt Ira tegen Zac. ‘Misschien wel als je zelf niet voor ze kunt zorgen,’ luidt het antwoord van Zac.

‘Stukjes hemelblauw’ van Sue Durrant is geen boek waarin veel spannende dingen gebeuren. Het is vooral een verhaal over gevoelens, hoop en dromen. Je leest mee met Ira’s gedachten, waardoor je erg met haar meeleeft. Je leert haar goed kennen en daarom wordt ze al snel een vriendin van je. Ook de andere weeskinderen van Huize Skilly voelen aan als ‘echt’. Zoals de achtjarige Ashani, die altijd in een voetbalshirt rondloopt dat haar veel te groot is, of de tiener Jimmy, die ‘niet erg dol is op het leven, maar er toch van barst’. Het boek bestaat uit losse gebeurtenissen, maar de rode draad van het verhaal is dat Ira en Zac hopen dat hun leven snel echt kan beginnen en dat is wanneer ze een thuis vinden.

Dan vraagt de alleenstaande Martha via een speciaal weeskinderenprogramma Ira en Zac een paar dagen te logeren. Martha woont al haar hele leven in hetzelfde huis. Dat verbaast Ira en Zac ontzettend. Op dat soort momenten voel je het verdriet van Ira en Zac goed. Want wat voor jou misschien vanzelfsprekend is, hebben Ira en Zac in hun leven heel erg gemist. Je hoopt zó dat de lieve Martha Ira en Zac wil adopteren. Zou het gebeuren?

Lizan.

Leestip: Het lievelingsboek van Ira is ‘Matilda’ van Roald Dahl. Ben je ook nieuwsgierig geworden naar dat boek? Lees dan snel de recensie!